wtorek, 20 października 2009

Matko, chwalą nas!




























































































































































Niestety, doszło do tego, że Ori musi się odnieść. A nawet ustosunkować. I na koniec wypuścić obłoczek smrodku dydaktycznego, co zresztą czynić uwielbia.
Chodzi o to, że Ori otrzymała od Magody pęk - pęczysko wręcz - wyróżnień i pochwał. Od pewnego czasu zresztą Ori pławi się w pochwałach wszelakich i aż martwi się, kto będzie gotował obiady Panu Tymianka, bo przecież nie taki święty anioł? Ori próbuje przed lustrem min stosownych na przyszłe ołtarze, ale zdradzi Wam w sekrecie, że głupio z tym wygląda. Nie ten typ urody czy co?
Kiedy Ori napisała do Magody, dziękując i wyrażając słuszne obawy, że niespecjalnie chyba zasłużyła, otrzymała energiczną odpowiedź, żeby siedziała cicho, bo jest głupkowata, skoro tak sądzi. Określenie to jest tak trafne, iż Ori podejrzewa, że w Bieszczadach odkopano tajne akta z jej starymi klasówkami z chemii, na których krwawe litery ndst wypisywane były z taką siłą, że prawie dziurawiły papier. Ewentualnie stenogramy z posiedzeń Rady Pedagogicznej zawierające to, co miała do powiedzenia na temat Ori jej łacinniczka.
A teraz na poważnie: Ori kocha zwierzęta, dlatego je ma. Albo odwrotnie. Dla nich powstał dom Tymianka. Jest ich obecnie 17. Bywało ich więcej lub mniej. Jest ich tyle, ile Ori zdoła ogarnąć "sercem i miską", jak to określiła Krystyna Sienkiewicz. Serce ogarnęłoby o wiele więcej stworzeń, ale miska, niestety, nie...
I tutaj będzie zapowiadane odniesienie, bardzo smutne. Bowiem Ori za to, za co zbiera od Was tyle serdecznych, kochanych słów, w życiu "prawdziwym" jest tępiona, wyśmiewana, a bywa, że prześladowana. Rodzina ze zgrozą wymawia liczbę zwierząt swej wyrodnej córy, jakby to była wstydliwa choroba. Ori wysłuchuje,że zeszła na psy, że zawiodła oczekiwania, że "skończy jak Villas". Niewiarygodne pokłady zawiści ulatniają się z ludzi, którym Ori niegdyś bardzo pomogła.
Nie wdając się w skomplikowane szczegóły - zawiść była jednym z istotnych elemenów, przez które dom Tymianka popadł w ogromne tarapaty finansowe. Przez tę samą zawiść Ori straciła dwa psy. Jeden został brutalnie zabity, drugi zaginął bez śladu.
I Ori, która rzeczywiście jest głupkowata, siedzi i myśli: dlaczego? Dlaczego tak miło czytać o osobie, która stworzyła "rodzinny dom zwierząt", a tak trudno mieć ją w rodzinie? Dlaczego nie wybacza się jej tego, że jest szczęśliwa, mając wokół siebie szczęśliwe zwierzęta?
Kilka lat temu Ori szukała domu do wynajęcia i znajomy umówił ją z panią, która mogła jej w tej sprawie pomóc. Znajomy naszkicował sytuację Ori: rozwiedziona, z kłopotami i wymienił ową straszliwą liczbę zwierząt. Dzień spotkania był wyjątkowo pięknym dniem wrześniowym, Ori wystroiła się w najładniejszy letni płaszczy i szpilki i na powitanie usłyszała od pani:
-To pani jest??!! Od tych psów?!!! Ta, co... A ja myślałam... jak to... a pani taka, taka... blondynka??!!
Ta mocno nieskładna wypowiedź wyrażała zdumienie, że właścicielka TYLU zwierząt nie jest brudną kudłatą wiedźmą, tylko ładną młodą i zadbaną kobietą.
I tu następuje koniec odniesienia, natomiast będzie obiecany smrodek dydaktyczny, czyli pouczenie. Ori nie wspominała o powyższych faktach po to, żeby się skarżyć na ciężki los. Przeciwnie, Los jest dla niej łaskawy, a życie bardzo szczęśliwe, bo pełne miłości oraz pasji, którymi Was katuje na blogach. Na upragniony koniec przydługiej wypowiedzi prośba do Was, którzy jesteście rodzicami, nauczycielami, wychowawcami: uczcie szacunku dla pogardzanych "kociar" i "psiar" i innych oddających serca i ostatnie grosze piwnicznym i działkowym kotom, utrzymującm z własnych żałosnych emerytur mini schroniska, czających się przez wiele dni przy śmietniku, by podać lekarstwo dzikiemu kotu. Te osoby nie piszą blogów, nie potrafią robić zdjęć, nie mają się gdzie ogrzać w ludzkiej życzliwości, są ciche, nieefektowne i zahukane. To są prawdziwe anioły.
Magodzie bardzo dziękuję! I Wam też.
A mina Oriona - bezcenna, prawda?















23 komentarze:

  1. Witaj Ori. No cóż tak czasem bywa że ludzie ludzi nie rozumieją. To dobrze że ogarniasz to wszystko i miska jest pełna dla wszystkich, gorzej gdy ktoś przygarnie zwierzęta a nie może podołać obowiązkom związanym z wykarmieniem, opieką nad nimi, wtedy lepiej żeby wolne były niż męczyły się za ogrodzeniem z wątpliwym miłośnikiem zwierząt. Uwierz są ludzie którzy świadomie bądź nie, przygarniają bezpańskie stworzenia i nie potrafią nad nimi zapanować. Te zwierzęta chodzą głodne zziębnięte i ubłocone. Tak więc każdy kto posiada zwierzę, jedno choćby, niech dba o nie jak o siebie i najpierw karmi je a potem siebie w przeciwnym razie nie zasługuje na miano miłośnika zwierząt. Ty jak widać kochasz je wszystkie i panujesz nad nimi i to jest piękne. Pozdrawiamy.

    OdpowiedzUsuń
  2. Oh Ori po prostu słów mi brak by wyrazić to co bym chciała...wrócę później jak się pozbieram
    Uściski serdeczne

    OdpowiedzUsuń
  3. Ho, ho!
    Dzisiaj mamy Ori, jak to się mówi "Trzy w jednej", a nawet cztery, albo i "Pięć (Ori) w Jednej (takiej większej Ori)", więc tak:
    1. Ori-literatka, ze wskazaniem na poetka,
    2. Ori-miłośniczka zwierząt,szczególnie tymiankowych
    3. Ori-dydaktyk, choć nie permanentny (brawka)
    4. Ori-laureatka nagród wszelakich blogowych
    5. Ori-człowiek (fajny), a przy tym fotograf(ka)
    No, to gratulacje, całuski i pozdrówka

    OdpowiedzUsuń
  4. Życzę wszystkim tym, którym kociary i psiary jawią się jako te kudłate wiedźmy, żeby ten blog otworzył im oczy. Oni nie wiedzą, że jak jest miłość do zwierząt, to wyklucza brzydotę, brud i zaniedbanie.
    I że to brak takiej miłości i pomocy zasługuje na pogardę i naznaczenie jako "ciężkiej choroby".

    A mina Oriona OCZYWIŚCIE bezcenna (jak i pozostałych), buziaki! :-)

    OdpowiedzUsuń
  5. "Dobrych ludzi nikt nie zapomina"
    A łzy płyna teraz po policzkach i nic więcej napisać nie potrafię...

    OdpowiedzUsuń
  6. Ori, myślę, że ten, kto wyśmiewa sie z "kociar" i "psiarek" nie zasługuje na miano człowieka. Zresztą, zwróćcie uwagę, zawsze najwięcej do powiedzenia mają ci, którzy nie mają zwierząt wcale, albo jakies superrasowce, hodowane dla kasy i prestiżu.
    Ale rzeczywiście, kochać i mieć to dwie różne rzeczy. Mnie nie stać na więcej zwierząt i nie mam warunków lokalowych, więc mam tylko 2 koty i 1 psa. To nie znaczy, że nie dokarmiam kotów podwórkowych. I nie wiem dlaczego wielbiciele psów kojarzą się z brudem i kocmnołuchowatością. To przecież dzięki tym osiedlowym babciom setki kotów ratowane jest od głodu i chłodu.
    A wyróżnienia zebrałaś zasłużenie, za osobowość ludzką.
    Orion najpiekniejszy na świecie - zaraz po moim Szogunku :).

    OdpowiedzUsuń
  7. Święte słowa napisałaś Ori - wszystkie. Nie zasługuje na miano miłośnika zwierząt ten kto widzi tylko swojego pupila a inne zwierzęta ma w pogardzie i myśli, że nie należy im pomagać. Dziękuję Ci za to, że jesteś, że pomimo wielu trudnościom nie poddajesz się i dajesz przykład innym co znaczy słowo człowiek.
    Pozdrawiam serdecznie i cieplutko

    OdpowiedzUsuń
  8. Podłość ludzka nie zna granic - jak mówiła Bożena Dykiel w filmie "Wyjście awaryjne". Na swojej drodze spotkałam i spotykam wiele osób, którym los zwierząt nie jest obojętny, ale są też tacy co pukają się w czoło i mówią "Lepiej byś biednemu pomógł, a nie kota leczył"
    Moim zdaniem człowiek w większej mierze jest sam odpowiedzialny za swój los, a zwierzę zdane na ludzką łaskę . Dlatego trzeba naprawdę wielkiej pokory wobec świata i ludzi, aby iść własną drogą.
    Widząc tyle zadanych cierpień braciom naszym mniejszym i tyle pogardy dla ludzi dobrych i wrażliwych - jest mi wstyd, że jestem człowiekiem.
    Ori - jesteś cudowna, masz wielkie serce i wspaniałą duszę.
    Oby Takich ludzi było więcej na tym świecie.
    Pozdrawiam
    Jola

    OdpowiedzUsuń
  9. kazda osoba, ktora pomaga czy ludziom, czy zwierzetom bezinteresownie, jest godna podziwu. i to kazdego sprawa, czy w domu ma sie 10 kotow czy 20. o ile rzecz jasna, nie zatruwa sie zycia sasiadom.a co sobie ktos o tym mysli, to niech mysli.zycie zbyt krotkie, aby zastanawiac sie nad tym, co inni mysla:)
    Ori, czy moglabys napisac mi adres swoj na maila? z przyjemnoscia wyslalabym Ci kartke z Rzymu, badz Santiago, a lece w piatek, bardzo rano. sciskam i do uslyszenia!

    OdpowiedzUsuń
  10. Ha! Tyle hurtowych wyróżnień dla Ori może zrównoważy choć odrobinę ten brak zrozumienia w realnym świecie, a blog pełen pięknych historii i zdjęć - wierzę, że pomoże w realizacji dalszych pomysłów.
    Trzymam kciuki i rozpytuję tu i ówdzie w wiadomej sprawie...

    OdpowiedzUsuń
  11. Najtrudniej gdy nie znajduje sie u rodziny zrozumienia dla milosci tak wielkiego serca i a ci wszyscy pozostali nie zasługuja by w ogóle zaprzątać sobie nimi mysli ...Pozdrawiam Was gorąco

    OdpowiedzUsuń
  12. No Ori, aleś wykład nam zrobiła...że niby się nie należy, że to takie normalne i oczywiste, że niby głupkowata...kobieto! chciałabym żeby takich osób było w moim otoczeniu duuuuuzo, a spotykam niestety w najlepszym wypadku obojetnych, a zwierząki to kochają ...ale te w tv...
    Podpinam się pod Twoim apelem rękami i nogami, i jeszcze jedno: żeby uwrażliwiac dzieci na krzywdę zwierząt!!!
    Całusy dla domowników (dwunożnych i czteronożnych!)!

    OdpowiedzUsuń
  13. Świeczki stanęły mi w oczach!
    Pozdrawiam gorąco

    OdpowiedzUsuń
  14. Jeszcze raz dziękuję, że po prostu jesteś!

    OdpowiedzUsuń
  15. Od samego początku naszej znajomości powtarzam - jesteś wielka! Ochy i achy na Twój temat już wyraziłam w kilku poprzednich komentarzach. I mimo tego, że znam Twoją historię, że wiele razy rozmawiałyśmy o życiu, to wzruszyłam się. Dzisiejszy Twój wpis jest tak ujmujący, że powinien dotrzeć do najbardziej twardej głowy. Pomagajmy kochani zwierzętom. Ja osobiście w domu mam tylko dwa koty, znalezione kiedyś w opłakanym stanie. Do domów upchnęłam ich za to wiele. Dokarmiam, leczę, robię co mogę. Ja miłość do zwierząt wyniosłam z domu. Od dziecka wiedziałam o szacunku do nich, potrzebie pomocy. Dlatego Ori apel jest jak najbardziej słuszny - zaszczepiajmy miłość do zwierząt dzieciom. Większość z nich wyrośnie na wrażliwych ludzi. Jesteś wspaniała, a nagrody są w stu procentach zasłużone!!! Za miłość do zwierząt i za wspaniałego bloga. Za Twoje pisanie i fotografowanie, zupełnie nie wiem skąd te dwóje!!! Pozdrawiam cieplutko, DorotaC

    OdpowiedzUsuń
  16. Święta racja, wszystko co opisałaś. Jesteś bardzo wrażliwą, wspaniałą kobietą, tak radosną i szczęśliwą. To podłe, że spotkało Cię tyle zła od ludzi. Podziwiam Cię tym bardziej. Karolina

    OdpowiedzUsuń
  17. Fetka nie ma ran! Podglądacz.

    OdpowiedzUsuń
  18. Ori podziwiam Cię ogromnie.Odwiedzam Cię często jednak rzadko zostawiam komentarz,ponieważ kiepska ze mnie pisarka.Czasem boję się tu wchodzić.Kiedy czytam takie smutne rzeczy to potem ryczę jak ten wół.Dobrze ,że są tacy ludzie jak Ty.Przez to mój"ludziowstręt"jest mniejszy.Ciemnota ludzka nie ma granic z czym trudno mi się pogodzić.Gdyby ludzie brali przykład ze zwierząt na świecie nie byłoby tyle zła.Zawsze mówię,że ludzie są najgorszymi istotami na tej ziemi(oczywiście nie wszyscy ale tych dobrych jest chyba mniejszość).Przepraszam za mój pesymizm ale nic na to nie poradzę.Pozdrawiam Cały dom Tymianka i modlę się aby takich osób jak Ty było jak najwięcej:)))

    OdpowiedzUsuń
  19. ORI patrz w swe CUDOWNE SERDUSZKO i nim się kieruj.
    A rodzina, no...jej się nie wybiera...a szkoda.
    Wiem, że brak z ich strony akceptacji tego, co sie w życiu wybrało i co daję satysfakcję, bardzo boli. Ale wtedy popatrz w oczka swych czworonożnych przyjaciół, i radość wróci w twe serce.
    A przyjaciół się wybiera...i całe szczęście :)
    Bardzo serdecznie pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  20. Kto kocha zwierzęta, kocha też ludzi... bo do tego trzeba miec po prostu dobre serce. Coś w tym jest, prawda? Pozdrawiam i gratuluję pasji, bo ona w życiu jest bardzo ważna, a życie z nią nabiera innego wymiaru! E.

    OdpowiedzUsuń
  21. Byłabym dumna mając cię w rodzinie. Pozdrawiam serdecznie ze Szczecina i życzę uśmiechu.

    OdpowiedzUsuń
  22. Pieknie napisane, wiem co czujesz, bo i ja kiedy pomagam bezpanskim dzikim kotom na tym poludniu Italii wciaz slysze od znajomych ze mam cos nie tak... mysle, ze nie ma co sie przejmowac. Myla sie dzisiaj niektorym wartosci, nie wiedza co dobre, a co zle, takie czasy nastaly!
    Trzymam kciuki za Ciebie, wierze ze dasz rade, jestes silna! Musisz!
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  23. No i co ja biedna mogę jeszcze dodać? Wszyscy napisali za mnie. Wielu rzeczy zrozumieć się nie da, po co więc to robić? Lepiej robić swoje. Serdecznie, Bobe Majse

    OdpowiedzUsuń